Goool, ama kime?

Kimsenin haberi pek yok ama, bir TV kanalının “alt yazı” olarak geçtiği habere göre ne olmuş biliyor musunuz?

Özbeklerle Kırgızlar; kıran kırana bir savaşa, yangınlı yağmalı bir dövüşe tutuşmuşlar.
* * *
Her iki tarafın da değnekçilerini, kulaklarından tutup barıştırmak ağabeyliği kime düşer?
Taciklere mi, Türkmenlere mi, Çeçenlere mi, Azerilere mi; bendeniz bilemiyorum.
* * *
Gerçi 100 yıl önce Enver Paşa da, onların tümüne hem imparator, hem de ağabey olma hırsı, iddiası ve “megalomani”siyle; tümünü de “Enverland” adı altında birleştirme sevdasına düşmüştü ama; sonu perişanlık olmuş ve 1962 yılında da Milliyet’teki odama, “iriyarı” denen türden sarışın bir hanım gelmiş:
- Ben Enver Paşa’nın kız kardeşiyim, bana biraz yardım da bulunabilir misiniz, demişti.
* * *
Birbirlerinin evlerini yakan, mahallelerini yağmalayan Özbeklerle Kırgızlara; Behçet Kemal’den esintili bir hatırlatma yapalım.

Siz Türkî güneşiyle dünya ufka ağardı,
Türk olmasa tarihe yazılacak ne vardı.
Hemen kesin kavgayı; Türk, Türk’ü öldürmesin;
Enver Paşa sağ olsa, o da size kızardı.
* * *
Gerçi ressam Çallı İbrahim, vaktiyle Çamlıca Kulübü’nde, Ermeni bir dostuyla kâğıt oynarken yaptığı bir hatayı geç hatırladığında; Ermeni dostu kendisine:
- Türk’ün aklı sonradan gelir, diye takıldığı zaman, hemen kendisine şöyle yanıt vermişti:
- O senin söylediğin Ermeni’dir; Türk’ün aklı hiç gelmez.
Bütün kulüp kahkahalarla gülmüştü.
* * *
Çallı İbrahim; sade “hamasi tabu”larla değil, İsmet Paşa ile de, “okumuş yazmış” geçinenlerle de; dalga geçebilecek düzeyde, kompleksiz ve nüktedan bir sanatçıydı.
* * *
Tablolarının İş Bankası tarafından değerlendirilmesi için Ankara’ya geldiğinde; kendisine zorluk çıkaran bir müdüre sinirlenmiş, Karpiç’te öğle rakısı kadehlerini çakıştırırken:
- Bu kadar cehalet, ancak tahsil ile mümkündür, diyordu.
* * *
Türk’ün aklı sonradan mı gelir; kaçarken mi, çömelince mi gelir yergileri; “Etrak biidrak” diyen Osmanlı dönemlerine aittir.
Nef’i bile:

Türk’e hak çeşme-i irfanı haram etmiştir
Diye yazmıştı.
* * *
Neyse ki Gazi, Türk milletinin hem zeki, hem de çalışkan olduğunu ilan ederek; Enver Paşa’nın ırkçılığındaki çöküntü fiyaskosunu, hiç değilse okullarda onardı.
* * *
Güney Afrika’da Dünya Kupası maçları başlamışken; sırası mıydı yani Özbeklerle Kırgızların dövüşe tutuşmasının?
Keşke her iki taraftaki kadınların da ayakları bakımlı olsaydı; belki de birbirlerini “yok etme” yerine, “var etme”yi yeğlerlerdi o zaman; kim bilir?
* * *
Buralarda da “eksen kayması” tartışmalarına mola verildi.
Futbol ön plana çıktı.
Gerçi henüz siyasal konjonktür değişmedi ama, gün ola harman ola, o da elbet bir gün değişir; ölenler de geçmişte kalır, nutukçu esnafı da...
* * *
Hürriyet gazetesi, çok daha önceden “En Güzel Spor Fıkraları” diye küçük bir kitapçık yayımladı.
O kitapçıkta “futbol, yüzme, atletizm, at yarışı, boks, hakem, basketbol, tenis, jimnastik, judo” üstüne bir yığın eğlenceli fıkra var.
Bütün o fıkraları da, Çavlan Uçar derlemiş.
* * *
O kitapçıktan pazar gününe de, Dünya Kupası’na da uygun birkaç fıkra:
Kaleci Hayrettin’e sorarlar:
- Futbolun orta direği kimdir?
- Kalecidir.
- Niçin?
- Çünkü kalecinin üstünde üst direk, sağında solunda da yan direkler var. Kaleci de orta direk oluyor.
* * *
Bir hasta, bir psikiyatra derdini anlatıyormuş:
- Felaket doktor bey, felaket, diyormuş; gece gündüz kendimi hep kaleci olarak düşünüyorum. Topu tutmak için sürekli sağa sola atlıyorum. Geceleri uykum kalmadı, gündüzleri de çalışamıyorum.
* * *
Doktor:
- Canım, demiş; kaleci olduğunuzu düşüneceğinize, güzel kızları falan düşünün.
* * *
Hastanın yanıtı:
- Ah doktor bey ah!.. Onu da denedim; ama ne zaman kızları düşünmeye kalksam, her seferinde de topu kaçırıp gol yiyorum.
* * *
Av. Taner Aktop’tan da bir fıkra:
Bir kasabada adamın biri, her gün aynı lokantaya gidiyor ve çatalla kaşığı kokladıktan sonra, menüde ne olduğunu söylüyormuş.
* * *
Her gün aynı imalı gösteriyi yapan müşteriye, lokantanın sahibi de gıcık olmaya başlamış.
Ve bir gün bulaşıkçı Lafünaz bacının donuna sokup çıkardığı kaşıkla çatalı koymuş müşterinin önüne.
* * *
Müşteri lokantaya geldiğinde yine koklamış kaşıkla çatalı ve lokantanın sahibine:
- Şey, demiş; Lafünaz bacı burada mı çalışmaya başladı?
* * *
Nasıl ki diplomasinin kaşığıyla çatalını koklayanlar da; hemen anlıyorlar kimin nerede çalışmaya başladığını.
* * *
Orhan Murat’tan bir şiirle bitirelim yazıyı: