Vadi boyunca araç parkı ve terkedilmiş anılar...

Nerde siyah beyaz bir fotoğraf görsem neresi olduğu çok ta ilgilendirmez beni.

Çünkü biz o siyah beyaz zamanların çocuklarıydık .

Ve mutlaka o fotoğrafın içine ruhumuz sinmiştir.

Bakmayın fotolarımızın siyah beyaz oluşuna, hayatımız renkliydi.

Kuzguni siyah kumların üstünde oynaşan bizler siyahtan da öte karartısıyla bilmeyeni ürküten Karadeniz'in dalgalarında deniz keyfini çıkartırken bile denizimiz ya siyah ya da köpük beyazı idi.

Ya önlüklerimiz?

Zenginimiz fakirimiz belli değildi o siyah beyaz kıyafetlerimiz içinde.

Bir siyah şort ve bir beyaz atletle koca liseyi bitirdik beden eğitimi derslerinde.Üstelik siyah bir torbanın içinde düzenli bir şekilde taşıdığımız cizlavet spor ayakkabıları ile...

Öğretmenlerimiz de siyah beyaz günlerin renkli eğitimcileri olarak bizimle adam olalım diye ilgilenirken arada kulaklarımız da kızarmaz değildi.

Hacikasım Mahallesinde oturur,Ziya Bey sahasında büyüklerden fırsat buldukça maçlar yaparken aramızda,Yenicuma'dan Kuzgundere'den gelen dostlarımız o günlerin renkli ortamına katkı sağlardı.

Kuzgundere bizim için tarihin kalbi sayılırdı olunca çarpık yapılaşmasına rağmen.

Kale surlarında,Roma'nın Komnenosların,Osmanlıların izlerinin bulunduğunu yaş ilerledikçe daha da bilinçli bir şekilde anlamaya başlamıştık.

Kale kapısından biri Ortahisar'a açılırdı.

Kendimizce belki de ilk tarihi turlarımızı o Kale surlarının üzerlerinde yapıyorduk farkında olmadan.

Ama ne yazıkki koruyamadığımızı yıkmak gibi kötü bir salgın geldi ve tarihin kökünü kazıdık.

Siyah beyaz fotolarda bize gülümseyen anılar yıkılıp giderken bu kez yıkım fotoları renkli çekildi.

Malesef o renkli fotolar,hiçbir zaman siyah beyaz günlerin güzelliği yansıtamayacaktı.

Anılar yaşatlıırsa anlam kazanır.

Kurtuluş İlkokulu yok.

Hacıkasım Fırını yok.

Ziya Bey Sahası yok.

Zafer İlkokulu yok.